Έγινα πουτάνα για το παιδί μου... (κείμενο του Πιτσιρίκου)

Όλα για το παιδί μου. Σκάσε μικρό μου, βούλωνε το στόμα σου... νεαρός/η είσαι... ένα ανώριμο κι ασόβαρο πιτσιρίκι και δεν μπορείς ακόμα να εκφράζεις άποψη. Άσε τα όλα πάνω μου και μη μιλάς. Για το καλό σου στο λέω αυτό, εγώ τα ξέρω καλύτερα από σένα και διαθέτω εμπειρίες ζωής. Εγώ ξέρω λοιπόν τι είναι το καλύτερο για τη ζωή σου. Άλλωστε για ποιον τα κάμω εγώ όλα αυτά μωρέ; Για σένα. Για να μπορείς εσύ να ζήσεις μελλοντικά σε μία όμορφη κι ελεύθερη κοινωνία. Σ'αγαπάω και σε μισώ. Σε λατρεύω και σε σιχαίνομαι. Σου επιτρέπω και σου απαγορεύω. Σε σκοτώνω και σ' ανασταίνω. Όλα για σένα. Όλα για το παιδί μου...

Θα τα έχετε ακούσει όλοι – μπορεί και να τα έχετε πει: «Αν δεν είχα τα παιδιά, δεν θα μ’ ένοιαζε», «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έβγαινα στο δρόμο και θα τους πέταγα πέτρες & μολότοφ», «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έφευγα στο εξωτερικό», «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα ψήφιζα αλλιώς», «Αν δεν είχα τα παιδιά, θα έκανα απεργία».



Οι Έλληνες τα κάνουν όλα για τα παιδιά τους. Έχουν παραμερίσει εντελώς τον εαυτό τους και θυσιάζονται για τα παιδιά τους.

Βέβαια, και πριν την χρεοκοπία, πάλι για τα παιδιά τους τα έκαναν όλα. Για τα παιδιά τους έκαναν τις λαμογιές, για τα παιδιά τους λάδωναν, για τα παιδιά τους δεν πλήρωναν φόρους, για τα παιδιά τους ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, για τα παιδιά τους έχτιζαν τα αυθαίρετα, για τα παιδιά τους έκαναν εμπόριο ναρκωτικών και σωματεμπορία, όλα για τα παιδιά τους.

Και μετά την χρεοκοπία, όμως, κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα που έκαναν πριν την χρεοκοπία και επικαλούνται πάλι την ίδια δικαιολογία: το κάνουμε για τα παιδιά μας. Κάπως περίεργο, βέβαια, να ακολουθείς την ίδια συνταγή που κατέστρεψε τα παιδιά σου, για να σώσεις τα παιδιά σου.

Αχ, τι καλοί άνθρωποι που είναι οι Έλληνες. Καθόλου δεν νοιάζονται για τους εαυτούς τους – μόνο για τα παιδιά τους.

Είναι εύκολο να επικαλείσαι συνέχεια τα παιδιά σου. Άλλωστε, τα παιδιά δεν έχουν άποψη - «σκάσε εσύ, είσαι μικρός, μη μιλάς» -, οπότε εσύ ξέρεις τι είναι για το καλό τους.

Τα παιδιά είναι το τέλειο άλλοθι για τον κάθε ρουφιάνο, τον κάθε προσκυνημένο και τον κάθε σκατά. Κάνεις την πουστιά και την φορτώνεις στα παιδιά σου. Εσύ αθώος. Καμία ευθύνη.

Κανείς δεν ρωτάει τα παιδιά για τις χυδαιότητες που κάνουν καθημερινά οι γονείς τους και κανείς δεν σκέφτεται πως κανένα παιδί δεν έχει ανάγκη έναν ξεπουλημένο πατέρα και μια καριόλα μάνα που συμπεριφέρονται σαν αρπακτικά. Δεν είναι και τα πιο ιδανικά πρότυπα αυτά για ένα παιδί.

Δεν το συζητάω, τα παιδιά είναι η καλύτερη δικαιολογία για να είσαι εσύ ένα σιχαμένο απόβρασμα της κοινωνίας. Και τα παιδάκια σου θα γίνουν σαν κι εσένα. Ίδια.

Είναι γνωστός ο ωραίος στίχος του Μιχάλη Γκανά «με τα παιδάκια μας στον ώμο, για να μας δείχνουνε τον δρόμο». Βέβαια, όπως επικαλούνται συνέχεια τα παιδάκια τους οι Έλληνες, ο στίχος θα έπρεπε να είναι «με τα παιδάκια μας σαν δικαιολογία, για να σας γαμήσουμε την Παναγία». Μεγάλη η χάρη της...
 

http://pitsirikos.net/ 






WeAreTheDOLLARSandCENTS---->> Δέχτηκα πολλές πιέσεις για να λογοκρίνω τούτο εδώ το κείμενο, να του αλλάξω τον τίτλο του, τις λέξεις του, την "ποίησή" του, να μην του αφήσω ίχνος ψυχής, ζωντάνιας και δύναμης. Απαίτησαν στεγνά να το "ευνουχίσω". Να του αλλάξω τον αδόξαστο σε γενικές γραμμές, για να μιλήσω πιο λαϊκά. Να το πετσοκόψω στη λογοκρισία. Κι όλα αυτά με τη δικαιολογία οτι "το κείμενο έχει πολύ βαριές λέξεις και φράσεις μέσα που κάποιοι αναγνώστες μπορεί να τις εκλάβουν ως προσβλητικές. Δεν θέλουμε να στεναχωρήσουμε κάποιους αναγνώστες, γιατί άλλωστε οι αναγνώστες μας είναι τούτο εδώ το blog". Κι εδώ διαφωνώ και σας λέω ότι ο μπλογκερ γράφει πρώτα για να εκφράσει τους δικούς του προβληματισμούς και ανησυχίες και δεν πρέπει να γράφει για να γλυκάνει τα μάτια των αναγνωστών. Και σε όσους αναγνώστες τους αρέσει συμφωνούν, σε όσους δεν αρέσει, διαφωνούν πολιτισμένα και τελείωσε το πανηγύρι. Όπως ακριβώς ένας μουσικός (μιλάω μέσα από βιώματα) πρώτα γράφει μουσική και στίχους για να εκφράσει τα δικά του προβληματισμένα μονοπάτια κι όχι του X, Υ κοινού που μπορει να ακούσουν αυτό που παίζει και να τους αρέσει και να τον ακολουθήσουν εντέλει στην προσπάθειά του να εκφραστεί...


Το πιο παράλογο και υποκριτικό της υπόθεσης είναι ότι κάποιοι θέλουν να λογοκρίνουν τα κείμενά μου, ενώ αφήνουν ελεύθερο και στο απυρόβλητο κάποιον “κύριο” εδώ μέσα να γράφει ανεξέλεγκτα και χωρίς ντροπή εκ μέρους της κυβέρνησης, αηδιαστικά - εμετικά κείμενα που μιλάνε για εναντίωση στο δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν και λοιπές φασιστικές αηδίες. Τα κείμενα του συγκεκριμένου “κυρίου” κατα τη γνώμη μου, όχι απλώς "διόρθωση" χρειάζονται, δεν θα έπρεπε καν να δημοσιεύονται! σε ένα blog που υποτίθεται ότι ουρλιάζει δικαιοσύνη και τίθεται υπέρ των συμφερόντων όλων μας κι όχι της εξουσίας... Ο "κύριος" αυτός θεωρώ πως είναι επικίνδυνος. Όσο βίαιη κι επικίνδυνη είναι και η εξουσία σε κάθε της μορφή, όπως και να εκφράζεται αυτή. Κι όμως είναι ελεύθερος να κάνει ανάρτηση ό,τι στο διάολο θέλει. Όση ανελευθερία και αδικία κι αν εκφράζουν τα κείμενά του και μάλιστα σε τετοιους δύσκολους καιρούς, όπου ο λαός διψάει για Ελευθερία και Δικαιοσύνη κι όχι για δημοσιεύσεις που εκφράζουν τις κατηγόριες της ΝΔ για το ΠΑΣΟΚ κι αντίστροφα, για το πιο λαμόγικο κόμμα τα έκανε πρώτο σκατά και μπουρδέλο σε αυτή τη χώρα. Η υποκρισία και ο παραλογισμός λοιπόν σε όλο τους το μεγαλείο! Έφτασα δυστυχώς ή ευτυχώς μέχρι και να τσακωθώ πολύ χοντρά με κάποιον απ' τους bloggers και τελικά να τα χωρίσουμε τα τσανάκια μας μια και καλή - αν ποτέ τα 'χαμε ενωμένα με τον συγκεκριμένο, δεν το νομίζω - γιατί όπως φαίνεται δεν εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος... αν και του αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι ειλικρινής άνθρωπος όσο και να διαφωνώ μαζί του και τον ευχαριστώ μέσα απ' την καρδιά μου, για όλες τις φορές που με υποστήριξε. Κι έμαθα κι αλήθειες που με κάνανε να μην εκτιμάω καθόλου πλέον ορισμένα από τα άτομα μέσα σε αυτό το blog, γιατί συνειδητοποίησα πως είναι διπρόσωποι και ανειλικρινείς... 


Εγώ σας το δίνω ατόφιο αυτό το υπέροχο κείμενο όπως ακριβώς το πήρα από τον Πιτσιρίκο. Δεν θα λέρωνα ποτέ τη συνείδησή μου με το να λογοκρίνω κείμενο συγγραφέα. Να λογοκρίνω την έκφραση του, τα συναισθήματά του, την οργή και το πάθος της γραφής του. Πριν βιαστείτε να κρίνετε τη σκληρή γλώσσα που χρησιμοποιήσε ο συγγραφέας για να εκφραστεί, θυμηθείτε για λίγο τον Αριστοφάνη και πόσο όμορφα χρησιμοποιούσε στα έργα του τη βωμολοχία για να εκφράσει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες. Θυμηθείτε επίσης και πόση "άδεια κριτική" έφαγε στη μάπα από παλιούς και σύγχρονους, άνυδρους, κενούς και ψευτο - ηθικούς κριτές. Για να μην σας αναφέρω τον αγαπημένο μου ποιητή & συγγραφέα, τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Τον αγαπημένο μου "βρωμόστομο" Αμερικανό "αλήτη συγγραφέα" που περιέγραψε την ζωή αυτών που η σκληρή κοινωνική πραγματικότητα τοποθέτησε στο περιθώριο, με τόση "πικάντικη" λεπτομέρεια και τόση μα τόση ειλικρίνεια. Κι αυτός δέχτηκε αρκετή επίθεση και μπόλικη περιφρόνηση από πολλούς. Θα λογοκρίνατε και θα πετσοκόβατε ποτέ τον Αριστοφάνη ή τα κείμενα του Μπουκόφσκι; Αυτή η αρχή λοιπόν, θεωρώ πως πρέπει να ισχύει και για όλους όσους θέλουν να εκφραστούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο και να εκφράσουν αλήθεια κι ελευθερία. Μη μασάτε όμως αγαπητοί μου αναγνώστες, όπως δε μάσησαν κι εκείνοι. Η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης δεν έχει όρια. Πάντα θα ισχύει αυτό, όσοι άνυδροι και κούφιοι κριτές κι αν ξεπεταχτούν μέσα απ' τις ανήλιαγες τρύπες τους στην πορεία. Σας γράφω με μεγάλη ειλικρίνεια αυτές τις λέξεις... αυτή εδώ είναι και η τελευταία μου ανάρτηση στο loutrakiblog. Αηδίασα τόσο πολύ με αυτά που έμαθα, που πλέον η αξιοπρέπειά μου, το ήθος μου και οι αρχές με τις οποίες με μεγάλωσαν οι γονείς μου, δεν θα μου επιτρέψουν να συνεχίσω να γράφω σε τούτο εδώ το blog. Ό,τι έχει να μου προσάψει ο οποιοσδήποτε γι' αυτά που έγραψα μόλις τώρα σε αυτό το μικρό κειμενάκι, δεν φοβάμαι κανέναν, ας έρθει να το κάνει! Καθαρός ουρανός, αστραπές δε φοβάται! Κλείνω με μια μικρή συμβουλή προς εσάς, που αν θέλετε τη δέχεστε βέβαια, αλλιώς την απορρίπτετε χωρίς δεύτερη σκέψη. Να είστε λοιπόν πάντα ειλικρινείς στη ζωή σας, ό,τι αποφάσεις κι αν πάρετε, ό,τι σταυροδρόμια κι αν συναντήσετε, όσες πιέσεις κι αν δεχτείτε με σκοπό να σας κάνουν λαμόγια, με αποτέλεσμα να σας κάνουν να βρωμίσετε τη συνείδησή σας. Να είστε αληθινοί. Η ειλικρίνεια είναι μεγάλη αρετή που τη διαθέτουν μόνο ευγενείς άνθρωποι. Άνθρωποι με ακεραιότητα. Άνθρωποι καλοπροαίρετοι και ηθικοί, με αγνά συναισθήματα και πραγματικές αρχές. Άνθρωποι που ΔΕΝ σέρνονται. Άνθρωποι που ΔΕΝ συμβιβάζονται. Σας χαιρετώ κι εύχομαι να είστε πάντα υγιείς σωματικά και πνευματικά κι όλα τ' άλλα θα 'ρθουν κάποτε, αργά ή γρήγορα :) :) :) :)




Άλεξ μου, αγόρι μου, μορφάρα μου, τρελέ χαρακτήρα... χαραμίζεσαι εδώ μέσα. Κι όλος ο κόπος, το μεράκι κι ο ιδρώτας σου πάει στράφι... η ταπεινή μου γνώμη είναι αυτή, ως φίλος προς φίλο. Ό,τι θες αποφασίζεις & πράττεις... τα λέμε σύντομα κι από κοντά, να σε σκίσω (για άλλη μία φορά) στο ποδοσφαιράκι με την ομαδούλα μου, τη Liverpool... :)